Introductie

De Renaissance was een tijdperk van artistieke, culturele en wetenschappelijke heropleving die Europa in de 14e tot de 17e eeuw transformeerde. Een van de meest opvallende kenmerken van deze periode was de bloei van de beeldhouwkunst. In dit artikel verkennen we de kenmerken, technieken en invloedrijke kunstenaars van de Renaissance beeldhouwkunst.

De opkomst van de Renaissance

De invloed van de klassieke oudheid

De Renaissance ontstond in Italië en verspreidde zich vervolgens naar andere delen van Europa. Een belangrijke factor in deze artistieke heropleving was de herontdekking van de klassieke oudheid, met name de Griekse en Romeinse beeldhouwkunst. De studie van deze oude kunstvormen inspireerde kunstenaars om de technieken en esthetiek van de klassieke wereld na te bootsen en verder te ontwikkelen.

Humanisme en artistieke vernieuwing

Het humanisme, een intellectuele beweging die de nadruk legde op de studie van de mens en de natuur, droeg ook bij aan de ontwikkeling van de Renaissance beeldhouwkunst. Kunstenaars begonnen zich te concentreren op het afbeelden van het menselijk lichaam met een nieuw gevoel van realisme, en brachten tegelijkertijd emotie en beweging in hun werk.

Kenmerken van Renaissance beeldhouwkunst

Realisme en anatomie

Renaissance-beeldhouwers streefden naar een nauwkeurige weergave van het menselijk lichaam, met een scherp oog voor anatomie en proportie. Ze bestudeerden zorgvuldig de werking van spieren en botten, en gebruikten deze kennis om hun figuren een levensecht gevoel te geven.

Perspectief en ruimte

Kunstenaars uit de Renaissance experimenteerden met perspectief en ruimtelijke weergave in hun beeldhouwwerken. Dit zorgde ervoor dat hun creaties diepte en dimensie kregen, wat bijdroeg aan een grotere illusie van realisme.

Beweging en emotie

Beeldhouwers uit de Renaissance begonnen emotie en beweging in hun werken op te nemen, wat een breuk vormde met de stijve en statische beeldhouwkunst van de middeleeuwen. Figuren werden afgebeeld in dynamische houdingen, vaak met uitdrukkingen van emotie op hun gezichten, waardoor ze levendiger en meer betrokken leken.

Belangrijke beeldhouwers en hun werken

Donatello

Donatello (1386-1466) was een pionier in de Renaissance beeldhouwkunst. Zijn meest bekende werken zijn:

• David – Dit bronzen beeld van de Bijbelse held David wordt beschouwd als het eerste vrijstaande naaktbeeld sinds de oudheid en is een mijlpaal in de Renaissance-beeldhouwkunst.
• Gattamelata – Dit monumentale ruiterstandbeeld van de condottiero Erasmo da Narni toont Donatello’s meesterschap in het vastleggen van beweging en emotie in brons.

Michelangelo

Michelangelo (1475-1564) was een veelzijdig kunstenaar, maar zijn beeldhouwwerken behoren tot de meest geroemde werken uit de Renaissance. Enkele van zijn bekendste werken zijn:

• David – Dit marmeren beeld van David wordt vaak beschouwd als het hoogtepunt van de Renaissance beeldhouwkunst vanwege zijn perfecte proporties en anatomische precisie.
• Pietà – Dit ontroerende beeld van Maria die de dode Jezus in haar armen houdt, toont Michelangelo’s vermogen om emotie en schoonheid te combineren.

Gian Lorenzo Bernini

Hoewel Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) voornamelijk bekend staat als een barokkunstenaar, werd zijn werk sterk beïnvloed door de Renaissance beeldhouwkunst. Zijn meest bekende werken zijn:

• David – In tegenstelling tot de eerdere versies van David door Donatello en Michelangelo, toont Bernini’s marmeren beeld het moment waarop David zijn steen werpt, waardoor een gevoel van actie en dynamiek ontstaat.
• Apollo en Daphne – Dit dramatische marmeren beeld vertelt het verhaal van de nimf Daphne die in een laurierboom verandert om te ontsnappen aan de liefdesverklaring van de god Apollo. De vloeiende lijnen en levendige beweging maken het tot een meesterwerk van de beeldhouwkunst.

Materialen en technieken

Renaissance-beeldhouwers maakten gebruik van verschillende materialen en technieken om hun werken te creëren:

Marmer

Marmer was het meest prestigieuze materiaal voor beeldhouwers en werd vaak gebruikt voor monumentale werken. De zachte en fijne textuur van marmer maakte het mogelijk om zeer gedetailleerde en realistische figuren te creëren.

Brons

Bronzen beelden waren duurzaam en stelden kunstenaars in staat om complexe en gedetailleerde vormen te creëren door middel van het gietproces. Bovendien konden ze met brons grotere, vrijstaande beelden maken die zowel binnen als buiten konden worden tentoongesteld.

Terracotta

Terracotta, gebakken klei, werd ook gebruikt in de Renaissance beeldhouwkunst. Het was een goedkoper en meer toegankelijk materiaal, waardoor kunstenaars gemakkelijker konden experimenteren met vorm en stijl. Terracotta werd vaak gebruikt voor kleinere beelden en decoratieve elementen.

De invloed van de Renaissance beeldhouwkunst op latere generaties

De Renaissance beeldhouwkunst heeft een blijvende impact gehad op latere generaties kunstenaars. De focus op realisme, anatomie en emotie werd overgenomen door de Barokke en Rococo-stijlen, terwijl het neoclassicisme opnieuw inspiratie putte uit de klassieke oudheid. Zelfs hedendaagse beeldhouwers worden nog steeds beïnvloed door de meesters van de Renaissance en hun technieken.

Conclusie

De beeldhouwkunst van de Renaissance markeert een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van de kunst. Door het combineren van realisme, anatomische precisie, emotie en beweging hebben kunstenaars als Donatello, Michelangelo en Bernini een nieuw tijdperk van artistieke expressie gecreëerd dat nog steeds invloedrijk is in de moderne tijd.

FAQ’s

1. Wanneer vond de Renaissance plaats? De Renaissance vond plaats van de 14e tot de 17e eeuw, met het hoogtepunt van artistieke ontwikkeling tussen de late 15e en vroege 16e eeuw.
2. Waar begon de Renaissance? De Renaissance begon in Italië, met name in de stadstaten Florence en Rome, en verspreidde zich vervolgens naar andere delen van Europa.
3. Wat zijn enkele kenmerken van de Renaissance beeldhouwkunst? Kenmerken van de Renaissance beeldhouwkunst zijn onder meer realisme, anatomische precisie, perspectief, ruimtelijke weergave, emotie en beweging.
4. Wie zijn enkele van de bekendste beeldhouwers uit de Renaissance? Enkele van de bekendste beeldhouwers uit de Renaissance zijn Donatello, Michelangelo en Gian Lorenzo Bernini.
5. Welke materialen werden gebruikt in de Renaissance beeldhouwkunst? Enkele van de meest voorkomende materialen in de Renaissance beeldhouwkunst zijn marmer, brons en terracotta.

De wereld is vol schoonheid. Soms is ze verborgen, maar soms ligt ze vlak voor ons en merken we ze gewoon nooit op. Een plek waar de kunstzinnigheid van Italië niet te missen is, zijn de prachtige bollen gemaakt door kunstenares Silvia Venturini Tavarone. Deze prachtige creaties zullen je inspireren met hun schoonheid en je nog meer zin geven om Italië te bezoeken! Lees verder voor een kijkje in deze verbazingwekkende Italiaanse kunstwerken, en hoe ze van jou kunnen zijn.

Sfera con Sfera, of “Bol binnen een bol” is de naam van een serie die de Italiaanse beeldhouwer Arnaldo Pomodoro heeft gemaakt. De sculpturen zijn gemaakt van brons en hebben een buitendiameter tussen 3-4 meter die lijken te zijn opengescheurd om zichtbaar te maken dat er zich binnenin nog een bol bevindt; deze zijn over de hele wereld te vinden!

Sfera con Sfera

Hij creëert verbluffende kunstwerken die je het gevoel geven dat de muren zich op je afsluiten. Zijn sculpturen, of het nu bollen zijn of iets heel anders (of allebei!), vertonen een ongelooflijk niveau van delicaat detail met elke vouw en deuk die hij maakt om zijn visie tot werkelijkheid te brengen. Het is alsof elk beeld zijn eigen wereld heeft die er in verborgen zit!

Arnaldo Pomodoro heeft meer gedaan dan indrukwekkende realisaties maken door middel van beeldhouwkunst; deze kunstenaars prikkelen ook onze zintuigen door verschillende materialen te gebruiken, zoals brons bijvoorbeeld. Ddat hier werd gebruikt omdat niet alleen het gepolijste oppervlak het licht prachtig weerkaatst. Maar ruwe randen nog meer complexiteit kunnen geven wanneer ze worden opengevouwen en reliëfs onthullen in holle holtes die zijn achtergebleven na het in stukken snijden van massieve voorwerpen.

Arnaldo Pomodoro

Arnaldo Pomodoro is een van de meest gevierde beeldhouwers van Italië, en hij werd geboren op 23 juni. Voordat hij professioneel kunstenaar werd, studeerde de heer Pomodoros architectuur aan de universiteit. Voordat hij overschakelde op het vakmanschap nadat de Tweede Wereldoorlog hem werkloos achterliet zonder vooruitzichten op een succesvolle carrière of geluk in het verschiet. Alleen meer hartzeer verwacht van een eerdere liefdesaffaire die verkeerd afliep. Hij ging ook goudsmeden, wat verklaart waarom sommige stukken delicate filigraanontwerpen hebben die bijna te mooi lijken om ooit door iemand anders dan royalty’s te worden gedragen.

In 1963 won hij de eerste prijs voor beeldhouwkunst op de Biënnale van Sao Paulo, en later kreeg hij een onderscheiding op de Biënnale van Venetië. Dit betekent dat deze Braziliaanse kunstenaar niet alleen internationaal bekend is, maar ook twee prestigieuze evenementen heeft – één om het jaar.

Pomodoro is altijd een vernieuwer geweest, die traditionele en moderne vormen combineert. Hij verwerkt zowel organische structuren als grillige texturen in zijn werk; dit is het duidelijkst te zien in de jaren ’70 toen hij begon te werken aan grootschalige sculpturen die zowel elegant als soms kinderlijk zijn.

De Sfera’s van Pomodoro zijn te vinden bij: De Vaticaanse Musea op de Cortile della Pigna in het Vaticaan (Vaticaanstad)

Trinity College Dublin, Ierland – een pittoresk Italiaans dorpje aan zee waar Arnaldo zijn carrière als architect begon. Deze armband is gemaakt van gepolijst messing en lijkt op boomtakken waarvan de uiteinden versierd zijn met handgesmede noten, die werden gebruikt voor het tellen tijdens de siësta om productief te blijven.

Renoir werd in 1841 geboren in een familie van rijke Franse wijnhandelaren. Hij was de enige zoon van hun zes kinderen, en hij groeide op in Le Cateau-Cambrésis in Noord-Frankrijk. Als kind had Renoir geen belangstelling voor zaken of kunst, maar in plaats daarvan koos hij voor een rechtenstudie aan de universiteit van Parijs. Maar al na één jaar stopte Renoir met zijn studie, omdat hij er niet tegen kon de hele dag binnen te zitten en wetboeken te bestuderen.

Renoir was een van de beroemdste schilders die deel uitmaakte van de impressionistische schilderkunst. Hij had zeer gevarieerd werk en er wordt gezegd dat er veel verschillende stijlen aanwezig zijn in zijn schilderijen, wat ze allemaal interessanter maakt voor kijkers die van afwisseling houden.

Jeugd

Renoir werd geboren in Limoges, Frankrijk, maar zijn familie verhuisde naar Parijs toen hij vier was. Zijn moeder wilde hem en zijn zusje in de buurt hebben omdat ze allebei als kind vaak ziek waren; wonen in de buurt van het Louvre bood hun die mogelijkheid, terwijl de jonge Renoir ook veel dingen over kunst leerde door deskundigen te zien werken aan hun schilderijen of beeldhouwwerken, vlak voor ons raam, slechts een paar straten verderop! Maar toen hij dertien jaar oud was – net van school en klaar om porseleinen potten te maken die op markten in de stad verkocht zouden worden – eindigde deze fase abrupt vanwege een faillissement.

De impressionisten

Op twintigjarige leeftijd begon Renoir met een groep vrienden te schilderen aan de ‘Zwitserse Academie’. In tegenstelling tot zijn leeftijdsgenoten, die zich toelegden op het voltooien van een volledig werk van begin tot eind. Voordat ze verder gingen met een ander stuk of hun ideeën schetsten ter voorbereiding op toekomstige werken, gaf deze nieuwe stijl hem genoeg tijd dat het hen uren zou hebben gekost om slechts één tekening af te werken. Deze innovatieve manier hielp niet alleen de efficiëntie te verbeteren, maar creëerde ook iets unieks onder kunstenaars, omdat geen twee schilderijen gelijk zijn. Ze kunnen ofwel weergeven wat er nu gebeurt (impressionistisch) of later voltooid worden, wat de kijkers nog meer redenen geeft waarom deze stukken aandacht verdienen.

Italië

De impressionistische schilder Claude Monet bezocht Italië in 1881 en 1882, maar hij merkte dat hij het niet eens was met de stijl van werken die in die tijd populair was. In plaats van vrolijke scènes uit het dagelijks leven te schilderen, zoals veel andere kunstenaars in deze periode deden, besloot Renoir meer klassieke schilderijen te verkennen, zoals naakten of zelfs mythologische onderwerpen. Die vandaag de dag minder gangbaar zijn vanwege hun controverse bij kijkers die zich ongemakkelijk kunnen voelen om er langere tijd naar te kijken. Omdat ze buiten de sociale normen treden door naaktheid af te beelden zonder seksueel de aandacht erop te vestigen (dit zou ook verklaren waarom er geen beelden zijn die gebaseerd zijn op de Griekse mythologie).

Beeldhouwen

Omdat artritis het hem moeilijk maakte om te schilderen, verhuisde Renoir naar het warmere zuiden van Frankrijk. Vanaf 1903 was hij echter aan een rolstoel gekluisterd en bleef hij aan sculpturen werken met hulp van iemand die als handen zou ‘fungeren’ in zijn creaties – uiteindelijk verhuurde hij zelfs hun diensten!

De graftombe van Willem van Oranje bevindt zich in de kerk van de Heilige Maria Magdalena in Den Haag, Nederland. De kerk werd gebouwd in 1810 en heeft een rechthoekige vorm. Zij bevat twee zijkapellen en een hoofdkapel met een altaar onder een gewelfd plafond. De graftombe bevindt zich aan de zuidmuur tegenover de ingang, te midden van andere graven en gedenktekens voor leden van het Huis van Oranje-Nassau.

Willems lichaam rust boven op zes zwarte marmeren treden die naar beneden leiden naar een laag niveau waar zijn vrouw Anne ligt begraven, samen met hun zoon prins Willem Hendrik; ze worden omringd door urnen met hun harten die werden verwijderd tijdens autopsies nadat beiden jong stierven (Anne was 24).

Het Huis van Oranje is een machtige en prestigieuze lijn in de Nederlandse geschiedenis, maar zo is het niet begonnen. In 1477 vermoordde Willem de Zwijger Engelis VI om de monarchie over te nemen nadat zijn halfbroer Karel was afgetreden omdat hij met een Franse prinses was getrouwd zonder goedkeuring van het parlement of de burgers. Die zich verraden voelden dat hun land niet werd geregeerd door iemand met nauwe banden zoals vroeger toen Holland slechts één provincie was onder de controle van Bourgondië. Nu waren er twee afzonderlijke entiteiten die al snel wereldberoemd zouden worden, grotendeels dankzij deze man genaamd “Willem”

In 1584 echter, op 44-jarige leeftijd, terwijl hij de mis bijwoonde in de kathedraal van Delft.

Tijdelijk grafmonument

Het lichaam van Willem van Oranje werd begraven in een ondergrondse kelder onder de Nieuwe Kerk. De prins kon niet te ruste worden gelegd bij zijn voorouders, dus het is begrijpelijk dat hij een speciale plek nodig had – vooral nadat hem de toegang in Breda tijdens de Spaanse bezetting (1584) was ontzegd.

Een sober, tijdelijk graf werd opgericht op de plaats van het indrukwekkende eerbetoon van vandaag. Het bestond uit een baldakijn met een lege doodskist eronder en diende vele tientallen jaren zijn doel. Totdat het duidelijk werd dat de mensen meer wilden zien dan alleen maar een stenen markering op de plaats waar het leven van een man te vroeg eindigde. Terwijl ze nog steeds konden zwijgen over wat er daarna gebeurde om zijn familienaam niet verder te schande te maken dan nodig was.

Bouw van een grafmonument

Willem van Oranje was vermoord, en ons land was in oorlog met Spanje. Het gebrek aan geld om de kostbare onderneming te bekostigen maakte het moeilijk om direct na zijn dood een waardig gedenkteken op te richten; pas tijdens het Twaalfjarig Bestand kon aan de oplossing van dit probleem worden gewerkt – daarom hebben we nu een prachtig monument ter nagedachtenis.

In 1613 kreeg de beroemde architect en beeldhouwer Hendrick de Keyser de opdracht een mausoleum voor Willem van Oranje te ontwerpen. Voor de bouw ervan werden vier soorten marmer gebruikt en grote beelden van brons, die 30 duizend gulden kostten (vergelijkbaar met nu).

Hendrick de Keyser (1565-1621)

Hendrick de Keyser was een Nederlandse architect en beeldhouwer. Hij wordt het best herinnerd voor zijn werk aan de Westerkerk in Amsterdam, die hij ook ontwierp; als bekende figuren zoals Willem van Oranje met zijn witte marmeren standbeeld (dat internationaal bekend werd) of bustes gemaakt van terracotta klei door andere kunstenaars tijdens Hendricus’ beeldhouwerscarrière ook! Hoewel hij stierf voordat het zover was – 1621 om precies te zijn – kunt u nog steeds genieten van de stadsgezichten die nu in De Munt toren in Delft te zien zijn, want dat project werd voltooid door zoon Pieter nadat hij was overleden.

Het grafmonument

Het graf van Willem III is een grandioos gebouw met een ingewikkeld gebeeldhouwd gewelf, dat op zes stenen zuilen staat. Bovenop drie marmeren treden en aan zijn voeten ligt zijn rustplaats: het witgemarmerde standbeeld met daarboven een engelachtige bronzen vrouw die haar gevallen heer bezingt Nederlandse prins die Engeland in 16e eeuwse oorlogen onder één kroon verenigde. Voordat hij zelf koning werd als Jacobus I nadat de door strijd vermoeide voorgangers Hendrik VIII en Mary Tudor afstand deden van hun troon na een decennia durende burgeroorlog die in heel Europa verwoestingen had aangericht. Maar de Britse eilanden grotendeels ongemoeid had gelaten totdat Schotten de kust van Calvados bij Bayeux binnenvielen en een nasleep achterlieten die nu bekend staat als de tragedie van het Kanaal toen 600 schepen verloren gingen. Omdat veel kapiteins signalen van het leidende schip negeerden.

Symboliek

Het grafmonument toont een groot respect voor Willem van Oranje. De afbeelding van hem in zijn harnas, met vier obelisken en een zwevende bronzen vrouwenfiguur die bezingt hoe groots hij als generaal was, verwijst daarnaar – en bewijst wie het waard is om hier te worden herdacht! Dat hij onder een baldakijn ligt dat alleen is voorbehouden aan prominenten en vorsten, herinnert ons er nog eens aan dat onze gevallen held niets minder dan bewondering verdient van iedereen om ons heen.

De vier bronzen vrouwenfiguren vertegenwoordigen de belangrijkste deugden van Willem van Oranje. Libertas (liefde voor de vrijheid) wordt vertegenwoordigd door een vrouw met hoed, Religio (godsdienst) toont haar geloof door middel van open boek en kerk model. Terwijl Justitia (rechtvaardigheid) een weegschaal in een hand houdt, evenals een eikentak die toevallig ook dienst doet als haar kroon. Fortitudo (kracht) houdt de leeuwenvacht trots vast en toont zowel kracht en moed achter dit alles.

De prins is afgebeeld in een slapende houding, met zijn slaapmuts en pantoffels op. Deze houding verwijst naar de eeuwige slaap waaruit hij op een dag getrouw hoopt te ontwaken door het marmeren hondje aan de voeten, voorgesteld als symbool.

Het grafschrift maakt duidelijk dat Willem van Oranje een Vader des Vaderlands is, de stichter van de Republiek. Die hij hielp in de strijd tegen Spanje en het herstel van oude wetten die ertoe leidden dat het protestantse christendom dominanter werd.

Een bronzen naaktkind rouwt om zijn dode lichaam op dit monument terwijl andere kinderen plechtig omhoog kijken terwijl ze hun respect betuigen.

Restauratie

Zout had het marmer ernstig aangetast, daarom was eind jaren negentig een uitgebreide restauratie nodig. De stukken van de tombe werden in 850 kleine stapjes gedemonteerd en vervolgens vier jaar lang gespoeld om schadelijke chemicaliën te verwijderen. De restauratiewerkzaamheden werden afgelopen mei eindelijk afgerond; bezoekers kunnen dit indrukwekkende grafmonument nu weer elk jaar met 150 duizend mensen bewonderen.

Ossip Zadkine, beeldhouwer van De verwoeste stad, werd in 1887 geboren in een Russisch-Joods gezin. Zijn vader had kunst gestudeerd en zijn moeder was amateurschilderes. Toen hij 16 jaar oud was, vertrok hij van Rusland naar Parijs om beeldhouwkunst te studeren aan de Academie Julian. Hij keerde nooit meer terug naar zijn geboorteland omdat het tijdens de Tweede Wereldoorlog te gevaarlijk werd voor joden.

Ossip Zadkine was een 20e eeuwse Wit-Russische beeldhouwer, sterk geïnspireerd door het kubisme en de primitieve kunst. Zijn bekendste werk voor ons is ‘De Verwoeste Stad’, in Rotterdam

Ossip Zadkine’s beeldhouwwerken werden sterk beïnvloed door de politieke onrust die Europa op zijn hoogtepunt teisterde; hij trachtte deze gevoelens van onderdrukking te gebruiken door middel van surrealistische beelden zoals landschappen of figuren die gewoonlijk ten onrechte worden toegeschreven als zijnde uitsluitend gemaakt in dit tijdperk (post-impressionistisch).

Het leven van Ossip Zadkine

Ossip Zadkine is een schilder en beeldhouwer uit Wit-Rusland. Hij werd geboren op 14 juli 1890 als Yossel Aronovitch Tsadkin, zijn moeder was de Schotse Sophie Lester en zijn vader de Joodse Ephime Zadkine, beiden afkomstig uit Wit-Rusland.

De jonge Ossip Zadkine werd naar een Schotse kostschool gestuurd door zijn vader die had gewild dat hij dokter zou worden, maar liep al snel weg en volgde lessen aan de kunstacademie. Dit beviel geen van beiden dus keerden ze terug naar huis waar hij familieportretten schilderde die gewaardeerd werden om hun natuurlijke schoonheid in plaats van iets technisch of gestileerds zoals het werk van andere kunstenaars. Een stijl die later populair zou worden als Modernistische Schilderkunst.

Ossip verliet zijn geboorteland om in Parijs te gaan studeren. Hij had grote bewondering voor de werken van Rodin en de klassieke kunst, maar was het niet eens met het academiesysteem van deze school. Die studenten leerde schilderen met academische technieken in plaats van het tekenen naar het leven op basis van levende modellen of kleiplakken. Dus ging hij verder met beeldhouwen met zijn eigen stijl, beïnvloed door zowel oosterse beeldhouwwerken als het westerse classicisme. Terwijl hij studeerde aan het Cluny Museum onder professor Lusignan Pradier tot 1912, toen ze hem in datzelfde jaar de Prix de Rome voor beeldhouwkunst toekenden.

Zadkine werd geïnspireerd door Afrikaanse primitieve kunst terwijl hij vocht in de Eerste Wereldoorlog.

Na 1920 verloor hij zijn belangstelling voor primitieve kunst en werd hij meer beïnvloed door het kubisme. Zijn werk wordt gedurfder en verwijdert zich van de schilderkunstige stijl van zijn vroegere dagen, terwijl het nog steeds enige gelijkenis met architectuur of wiskunde vertoont door het gekrabbel op papier. Bijna zoals een architect die blauwdrukken opstelt voordat hij aan de bouw van iets groots begint.

Hij kwam aan in Chicago en ontdekte dat de stad een broeinest van innovatie was. Hij zag mensen nieuwe ideeën uitproberen, experimenteren met licht dat op hun lichaam werd geprojecteerd; hieruit is zijn werk ontstaan.

Zadkine vluchtte via Portugal naar New York met een visum voor Spanje, en zijn werk ‘Prisoner’ reflecteert op de spirituele belangstelling in oorlogstijd. Misschien dacht hij aan zijn vrouw die was achtergebleven; of misschien voelde het na zovele jaren in het buitenland te hebben gewoond weer als thuis? In 1945 keerde Zagy terug en vestigde zich als een van de beste kunstenaars van de Academie. Hij gaf les aan honderden studenten, waaronder Jan Wolkers – winnaar van de eerste prijs van de tentoonstelling in 1950.

Het huis en atelier van de grote beeldhouwer, schilder en architect is nu een museum. Hij werd in 1860 geboren als een uniek kunstenaar die de Franse beeldhouwkunst voor altijd zou beïnvloeden; toch is het moeilijk om hem niet voor te stellen als een gewone man met buitengewoon talent die deed waar hij het meest van hield – kunst maken!

De Verwoeste Stad

De Verwoeste Stad wordt beschouwd als het belangrijkste werk van Ossip Zadkine en werd onthuld in 1953.

Toen Zadkine van Parijs naar Deurne (een stad in de buurt van Brussel) reed, zag hij hoe zijn vriend tijdens de Tweede Wereldoorlog door Duitse vliegtuigen werd gebombardeerd; hij wilde niet weggaan voordat dit beeld hem voor altijd veranderd had – vastbesloten dat er op een dag een gedenkplaat of beeldhouwwerk moest komen voor alle slachtoffers zoals hijzelf op The Memorial Wall of Names in Rotterdam-Buinet Forest Parkette (ook wel “The Derelict” genoemd). De bronzen figuur verbeeldt een man zonder hart die wanhopig schreeuwend naar buiten reikt.