Een van de meest invloedrijke beeldhouwers in Puerto Rico is Julio González. Hij werd geboren op 27 januari 1909 en stierf op 12 augustus 1972. Zijn werk is wereldwijd tentoongesteld en hij heeft meer dan veertig jaar les gegeven aan de Academie voor Schone Kunsten in San Juan. Wat veel mensen niet weten over deze grote kunstenaar is dat hij ook als smid in de beeldhouwkunst werkte; zijn beelden werden gemaakt van metalen platen die hij met hamers en beitels in vorm hamerde om maskers, beeldjes of dieren zoals hanen of paarden te creëren.
Julio González Pellicer (1876-1942) was de eerste beeldhouwer die zijn beelden door smeden maakte. Als jongen in Barcelona, waar hij twee jaar werkte nadat hij van school kwam en daarna ’s nachts kunst studeerde omdat het meer betaalde dan dagwerk, terwijl hij in de vrije uren bij vrienden of familieleden woonde; terwijl hij pas in 1900 architectuur ging studeren. Er wordt gezegd dat deze ervaring hem hielp modernistische werken te smeden, zelfs voordat hij ook maar enige formele opleiding had genoten.
Toen hij in Parijs woonde, ontwikkelde Julio González zijn liefde voor de kunst door avondlessen te volgen aan de prestigieuze kunstacademie van Barcelona. De broer die hij had toen hij opgroeide was ook nauw betrokken bij deze studies en nadat hij andere grote kunstenaars zoals Picasso had ontmoet was er geen weg meer terug.
Verhuizing naar Parijs
Toen de vaders van Julio en Joan in 1896 overleden, lieten zij hun zuster Pilar de leiding van de smederij overnemen. Maar haar gezondheidstoestand dwong haar de smederij na een paar jaar te verkopen, zodat ze met hen mee kon verhuizen naar Parijs, waar beide broers zich al snel tussen veel kunstenaars bevonden die goede vrienden met elkaar werden. Het was in deze straten in de buurt van Les Halles (het hart van Frankrijk, maar ook van Europa) waar we zagen hoe kunst zo’n belangrijke rol speelde in deze periode. Beiden beoefenden wat ze graag deden als schilders, terwijl ze ook geld verdienden aan andere dingen. Zoals verkoopbare pasteltekeningen, voornamelijk gemaakt voor verzamelaars buiten Parijs die nieuw leven wilden inblazen.
Beïnvloed door de beeldhouwer Auguste Rodin en de schilder Gauguin, is zijn belangrijkste schilderij uit deze periode ‘Paysanne à la chèvre’ (1903). Invloeden komen ook in de vorm van aardewerk dat in de Romeinse tijd voor dagelijks gebruik werd gemaakt; het had een ongelooflijke invloed op Julio’s stijl omdat hij graag felle kleuren gebruikte die anders als “inauthentiek” zouden worden beschouwd.
In 1909 trouwde Julio met Louise Breton of ‘Jeanne’. In deze periode maakte hij veel tekeningen en naakten van haar. Maar het paar scheidde weer in 1912 toen zij zwanger werd van dochter Roberta die bij hem bleef wonen tot 1918 voordat ze op zichzelf ging wonen.
Picasso
Picasso’s ziekte had hem ervan weerhouden Julio te ontmoeten, maar de twee haalden de verloren tijd in nadat Picasso uit zijn blauwe periode was gekomen. Ze zouden elkaar niet meer terugzien tot aan hun dood.
Voor Julio González is een levenslange reis in de wereld van de kunst aan de gang. Hij begon zijn carrière als assistent-lasser bij Renault, maar na de Tweede Wereldoorlog wilde hij meer van dit beroep en wendde zich tot de schilderkunst. Waar hij al vroeg succes had samen met zijn vriend Pablo Gargallo, die toevallig ook voor de helft eigenaar was van galerie Galasso, die jonge kunstenaars steunde in deze jaren waarin ze net begonnen.
In het begin van de 20e eeuw werden veel Spaanse kunstenaars rebellen tegen de dictatuur van Francisco Franco. In dit klimaat van anti-regeringsgezindheid en artistieke vrijheid om nieuwe ideeën te verkennen, werd Julio geboren in een familie die voor altijd verstrikt zou blijven in de Franse geschiedenis. Aangezien zij beiden afstamden van hugenoten die vóór 1688 waren geëmigreerd, toen Frankrijk immigratiebeperkingen oplegde vanwege hun calvinistische overtuigingen.
In 1913 kwam hij weer in contact met Picasso nadat Joan Miró tijdens de Eerste Wereldoorlog was omgekomen. Maar hij kreeg pas op latere leeftijd succes toen hij bevriend raakte met Juan Gris, terwijl hij moeilijke tijden doormaakte en onder meer op de zwarte lijst werd gezet.
In 1937 resulteerde dit in een uitnodiging om deel te nemen aan het Spaanse paviljoen op de Wereldtentoonstelling. Daar exposeerde hij zijn ijzeren sculptuur ‘La Montserrat’ (1936-37), die naast Picasso’s Guernica’ werd geplaatst. ‘Montseártra’, zoals het heet, is 1,65 meter hoog en maakt nu deel uit van Le Stédid Musée d’art moderne de la ville d’Anvers of het Amsterdams Museum voor Moderne Kunst
Het is daar aangekomen nadat het zonder problemen door de Franse douane is gekomen!
Het Werk Bewonderen?
De beeldhouwwerken van Julio González zijn nu te bewonderen in verschillende musea over de hele wereld. De belangrijkste hiervan is een aparte ruimte geschonken door erfgenamen, Carmen Martínez en Viviane Grimminger voor al zijn werken in het IVAM (Instituto Valenciano de Arte Moderno). Dit gebouwencomplex herbergt enkele zeldzame werken waaronder een werk met de titel “Esfuerzo y Éxito” dat zich laat vertalen als “inspanning en succes” of ook wel “De Strijd” wordt genoemd.